2024-cü il mayın 10-da Azərbaycan yenidən Heydər Əliyevin anadan olmasının 101-ci ildönümünü təntənəli şəkildə qeyd etdi. Ölkə boyu hökumət tərəfindən mühazirələr, konsertlər, idman tədbirləri və film nümayişləri təşkil olundu; bir liderin şəxsi kultu yenidən ön plana çıxarıldı.
Halbuki adi vətəndaşların gündəlik həyatı tamamilə başqa bir reallığı əks etdirir. İllərdir mərasimlərə, abidələrin ucaldılmasına və tarixin birtərəfli təqdimatına milyardlarla vəsait sərf olunub – lakin yoxsulluq, işsizlik, korrupsiya və hətta ən əsas infrastruktur problemləri (o cümlədən içməli su və kanalizasiya sistemləri) hələ də öz həllini tapmayıb.
Bir ölkədə ki, gənclər iş tapa bilmir, təhsil və səhiyyə sistemi iflic vəziyyətdədir, bir çox bölgələrdə insanlar hələ də təmiz içməli suya həsrətdir — dövlətin resurslarının tərif kampaniyalarına yönəldilməsi ciddi suallar doğurur:
Bu təmtəraqlı tədbirlər kimlərin maraqlarına xidmət edir?
Görəsən, real islahatlar əvəzinə siyasi imic quruculuğuna daha neçə il sərf olunacaq?
Güclü dövlət təntənəli mərasimlərlə deyil, xalqın real ehtiyaclarına cavab verən addımlarla qurulur. Hakimiyyət prioritetlərini dəyişmədikcə, bu cür anım tədbirləri yalnız Azərbaycanın hələ qət etməli olduğu uzun yolu xatırladacaq.
On May 10, 2024, Azerbaijan once again staged grand celebrations to commemorate the 101st anniversary of Heydar Aliyev’s birth. Across the country, the government organized lectures, concerts, sports events, and film screenings to honor a leader whose cult of personality continues to dominate public life.
Meanwhile, the reality faced by ordinary citizens tells a very different story. Billions have been spent over the years on orchestrating ceremonies, erecting monuments, and promoting a one-dimensional narrative of history — while critical issues like poverty, unemployment, corruption, and basic infrastructure problems (including water and sewage systems) remain unresolved.
In a country where young people struggle to find jobs, where education and healthcare systems are underfunded, and where many regions still lack reliable drinking water, the continued funneling of resources into glorification campaigns raises serious questions:
Whose interests are truly being served by these state-sponsored spectacles?
How long will national resources be prioritized for political image-building instead of meaningful reforms?
A strong nation is not built by rewriting history in grand ceremonies. It is built by addressing the real and urgent needs of its people. Until the leadership shifts its focus from pageantry to genuine progress, these commemorations will serve only as a reminder of how far Azerbaijan still has to go.